Ο σταθμός των… αναστεναγμών
Δράμα δεκαετία του ’80. Έχω ξεκινήσει τα πρώτα μαθήματα αγγλικών. Τρεις φορές την εβδομάδα περνάω την γέφυρα του σταθμού και κοντοστέκομαι να δω το τρένο που θα έρθει ή θα φύγει.
Γέλιο και κλάμα μαζί, χαρά και λύπη χέρι, χέρι… το τρένο που έρχεται έχει όλους σε μια αγωνία, σε μια γλυκιά αναμονή. Ακόμη και το σφύριγμα του το ακούς διαφορετικό και το νιώθεις χαρούμενο. Χαμόγελα και αγκαλιές έτοιμα για να καλωσορίσουν τους δικούς τους ανθρώπους.
Δικούς τους ανθρώπους… θυμίστε μου στην συνέχεια να σας σχολιάσω κάτι για αυτό. Το τρένο έφτασε, οι αγκαλιές γέμισαν με περιεχόμενο αγάπης και νοσταλγίας. Τα χαμόγελα ήταν για φωτογράφιση…
Ένα σκηνικό άκρας συγκίνησης.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα μιας μάνας που περίμενε τον φαντάρο γιο.
Ντυμένος και κορδωμένος με την στολή, κατέβηκε από το τρένο ως στρατηγός. Η μάνα του έβγαλε το καπέλο και του φιλούσε το κεφάλι συνέχεια σφίγγοντας τον στην αγκαλιά της. Ήρθες καμάρι μου του φώναζε, λεβέντη μου τα κατάφερες.
Η κυρά Σούλα είχε ένα γιο αψύ και όλοι στην γειτονιά σχολίαζαν ότι δεν θα τα καταφέρει στο στρατό και πουθενά αλλού. Βλέπετε τα λαϊκά δικαστήρια έχουν την καταδίκη, πριν την δίκη… Κι όμως τα κατάφερε και η κυρά Σούλα από την χαρά της τον γέμισε με αγκαλιές και φιλιά. Σπλάχνο της ήταν και οι μάνες δεν επιτρέπουν σε κανέναν να παίζει με τα σπλάχνα τους…
Και όταν το τρένο έφευγε, τότε σκηνές απείρου συγκινησιακού κάλους γέμιζε ο σταθμός.
Απλωμένα χέρια να αγγίζουν με τα ακροδάχτυλα το πρόσωπο που φεύγει, αγκαλιές και φιλιά παθιασμένα, συνοδευόμενα από όρκους και υποσχέσεις να ξανανταμώσουν. Δάκρυα ατελείωτα, μαντήλια να αιωρούνται στον αέρα και μια επίμονη κοφτή υπενθύμιση από το φουγάρο της μηχανής που έκοβε για κάτι δευτερόλεπτα την ανάσα όλων…
– Σ’ αγαπώ άκουγες συνέχεια από αυτούς που σαν τσαμπιά κρεμόντουσαν από τα παράθυρα του τρένου.
– Και εγώ σ’ αγαπώ απαντούσε αυτός που ήταν κάτω.
Να τα αχ και τα βαχ, οι αναστεναγμοί πρωταγωνιστούσαν και πάλι.
Το τρένο έφευγε και θυμάμαι ένα νεαρό να τρέχει κρατώντας το χέρι της αγαπημένης του. Πάντα σκεφτόμουν τι αίσθημα προκαλούν εκείνα τα λίγα και επικίνδυνα δευτερόλεπτα, τι έκσταση…. Εδώ που τα λέμε θέλει και την έκσταση η ζωή μας…
Όλα στην σωστή δόση έλεγε ο συγχωρεμένος ο παππούς μου.
Α! Και πριν σας αφήσω να σας σχολιάσω εκείνο που σας ανέφερα για τον δικό μου άνθρωπο. Τελικά πιο δικό σου άνθρωπο από τον εαυτό σου δεν έχεις.
Πολλοί οι προορισμοί στην ζωή, πολλοί περισσότεροι οι σταθμοί της. Ίσως πάντα να μην υπάρχει κάποιος εκεί για σας, να σας απλώσει ένα χέρι για καλωσόρισμα, να σας κάνει μια σφιχτή αγκαλιά ή ακόμη ακόμη να αφήσει δύο δάκρυα συγκίνησης.
Μόνο ο εαυτός θα είναι πάντα και παντού και στην πρόβα και στην πρεμιέρα της ζωής σας και φυσικά πρωταγωνιστής στον ρόλο που θα του δώσετε και όχι θα του δώσουν…
Σήμερα δεκάδες χρόνια μετά η γέφυρα παραμένει η ίδια, το ίδιο και ο σταθμός των αναστεναγμών, το μόνο που άλλαξε είναι τα δρομολόγια και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Δεν αγκαλιάζονται, δεν δακρύζουν, δεν τρέχουν πλάι στο τρένο κρατώντας το χέρι της αγαπημένης, δεν ακούς σ’ αγαπώ και οι αγκαλιές λιγόστεψαν.
Αναρωτιέμαι ποιός πήρε την αγάπη, σε ποιόν σταθμό την άφησε γιατί δεν της έβγαλε εισιτήριο επιστροφής…
Έχει κι άλλες γενιές να μεγαλώσει γαμώ το, τι δεν καταλαβαίνετε…
Μπορείτε να δείτε ακόμη: ΜΠΟΡΕΙΣ να ζήσεις την ζωή που ονειρεύεσαι
Άδραξε την ημέρα. Άδραξε τη Ζωή
Γεννήθηκες με φτερά. Φρόντισε να μην σέρνεσαι στη ζωή σου
Εγκαταλείψτε ό,τι δεν σας ευχαριστεί, έχει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία
Αριστείδης Μωυσιάδης – Κλινικός ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής, επιστημονικός συνεργάτης του proionta-tis-fisis.com
