Νευρική ορθορεξία: Όταν η υγιεινή διατροφή γίνεται καταπίεση

Νευρική ορθορεξία: Όταν η υγιεινή διατροφή γίνεται καταπίεση

Νευρική ορθορεξία: H ανθυγιεινή εμμονή …με την υγιεινή διατροφή

Η προσπάθεια να βελτιώσουμε τις διατροφικές μας συνήθειες, να επιφέρουμε μια ισορροπία στη δίαιτα μας, να μην υποκύπτουμε εύκολα στον πειρασμό της κατανάλωσης junk food, η αναζήτηση καλύτερων τρόπων μαγειρέματος και πιο αγνών προϊόντων, είναι μέρος μιας γενικότερης προσπάθειας να θωρακίσουμε την υγεία μας. Νευρική ορθορεξία: Όταν η υγιεινή διατροφή γίνεται καταπίεση

Μήπως όμως αυτή η προσπάθεια, σε ορισμένες περιπτώσεις, ξεπερνά τα όρια και μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη εμμονή;

Έτσι φαίνεται να εκτιμά μερίδα επιστημόνων με γνωστικό πεδίο τις ψυχογενείς διατροφικές διαταραχές που αναγνωρίζουν αυτή την κατάσταση με τον όρο νευρική ορθορεξία που «εφηύρε» ήδη από το 1996 ο ιατρός Steven Bratman -περισσότερο όμως, τότε, για να αναδείξει το πρόβλημα στους ασθενείς του που είχαν μια «ανθυγιεινή εμμονή με την υγιεινή διατροφή».

Μέχρι στιγμής πάντως, η ορθορεξία δεν αναγνωρίζεται επίσημα ως κλινική κατάσταση και δεν περιλαμβάνεται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών. Ωστόσο η αμερικανική οργάνωση National Nutrition Disorder Association, υποστηρίζει πως ο αριθμός των ανθρώπων που δίνουν μάχη με την ορθορεξία είναι μεγάλος.

Τι είναι ο ορθορεξία;

Η ορθορεξία ξεκινά ως μια προσπάθεια κάποιου να τρώει πιο υγιεινά αλλά σταδιακά αναπτύσσεται μια εμμονή που φτάνει στο σημείο αποκλεισμού αναγκαίων για τον οργανισμό τροφών ενώ συχνά τα άτομα που παρουσιάζουν αυτή την διαταραχή «αυτο-τιμωρούνται» όταν υποκύπτουν σε ανθυγιεινούς πειρασμούς επιλέγοντας να ακολουθήσουν ακόμη πιο αυστηρές δίαιτες, υποβάλλουν εαυτούς σε νηστείες ή/και σε υπερβολική άσκηση.

Έτσι ενώ τα άτομα που πάσχουν από ανορεξία ή από βουλιμία έχουν εμμονή με το βάρος τους, τις θερμίδες που καταναλώνουν κ.ο.κ., όσοι πάσχουν από ορθορεξία έχουν εμμονή με το είδος των τροφών που καταναλώνουν.

Η ΝEDA μάλιστα προκειμένου να βοηθήσει άτομα που πιθανότατα έχουν αναπτύξει αυτή την εμμονή έχει συντάξει ένα ερωτηματολόγιο και όσο περισσότερες είναι οι θετικές απαντήσεις στα 8 ερωτήματα, τόσο πιο πιθανό είναι να πάσχει κάποιος από ορθορεξία.

Οι ερωτήσεις είναι:

1. Εύχεστε να μπορούσατε κατά διαστήματα να καταναλώνετε τροφές χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεστε για την ποιότητά τους;
2. Εύχεστε να μπορούσατε να περνάτε περισσότερο χρόνο ζώντας τη ζωής σας αντί να ασχολείστε με το φαγητό;
3. Θα μπορούσατε να καταναλώσετε έστω ένα γεύμα που ετοίμασε για εσάς ένα αγαπημένο σας πρόσωπο χωρίς να προσπαθήσετε να ελέγξετε τι θα σας σερβίρει;
4. Εξετάζετε διαρκώς το ενδεχόμενο κάποιες τροφές να είναι ανθυγιεινές για εσάς;
5. Βάζετε σε δεύτερη μοίρα, την αγάπη, τη χαρά, το παιχνίδι, τη δημιουργικότητα και θέτετε ως προτεραιότητα την προσπάθειά σας να ακολουθήσετε μια τέλεια δίαιτα;
6. Νιώθετε ενοχές ή αποστροφή για τον εαυτό σας ώστε ξεφεύγετε από τη δίαιτά σας;
7. Νιώθετε πως έχετε τον έλεγχο όταν ακολουθείτε τη «σωστή» δίατα;
8. Έχετε τοποθετήσει τον εαυτό σας στο υψηλότερο βάθρο σε ότι αφορά τον τρόπο που τρέφεστε και αναρωτιέστε πώς γίνεται όλοι οι άλλοι να καταναλώνουν τα τρόφιμα που τους βλέπετε να τρώνε;

Φυσικά, σχετική διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο από ειδικούς.

Μπορείτε να δείτε ακόμη: Πως να ξεχωρίσετε την συναισθηματική από την πραγματική πείνα 

www.huffingtonpost.gr

Σύμφωνα με τον διατροφολόγο κο Μίλεση (MSc): Η αντιμετώπιση γενικά συγκλίνει προς αυτές της νευρικής ανορεξίας και της ιδεοληψίας-ψυχαναγκασμού. Όπως όμως σημειώνουν οι ειδικοί, η ίδια η απόφαση και η δέσμευση του ατόμου ότι θα προσπαθήσει να αλλάξει τη διατροφική του συμπεριφορά, είναι περισσότερο σημαντική από την μέθοδο που θα χρησιμοποιηθεί για να επιτευχθεί η αλλαγή.

Προϋπόθεση όμως για να συμβεί αυτό, είναι το ορθορεκτικό άτομο να αναγνωρίσει ότι ο τρόπος που σκέπτεται και ενεργεί αποτελεί πραγματικό εμπόδιο στη ζωή του και ότι ασκεί αρνητική επίδραση σε κάτι που θεωρεί ότι έχει πιο ουσιαστική αξία και νόημα, όπως π.χ. στη συντροφική του σχέση ή στην οικογένεια του.

Είναι σημαντικό η προσπάθεια να επικεντρωθεί σε εύκολους βραχυπρόθεσμους στόχους, όπως η σταδιακή μείωση ή λιγότερο συχνή εμφάνιση της εμμονής. Έτσι, το άτομο θα μάθει να αναγνωρίζει τα μικρά σημάδια βελτίωσης της διατροφικής του συμπεριφοράς, να ικανοποιείται με αυτά και να τα επιβραβεύει, ενώ παράλληλα θα αντλεί κουράγιο για τη συνέχιση της προσπάθειάς του, που και δύσκολη είναι και πολύ χρόνο απαιτεί.