«Το κρεβάτι του Προκρούστη»: Ο παραλογισμός της ισότητας
«Το κρεβάτι του Προκρούστη»: Τί μας διδάσκει ο μύθος;
Ελένη Λαδιά
Ο μύθος θέλει τον αρχαίο ήρωα Θησέα να μη διαλέγει τον ασφαλή θαλάσσιο δρόμο για τη μετάβασή του από την Τροιζήνα στην Αθήνα αλλά τον στεριανό, που έκρυβε παγίδες και κινδύνους. Ο ήρωας ζητούσε να αποδείξει τη δύναμή του καθαρίζοντας τη διαδρομή από το ρύπος των κακοποιών.
Ο Πλούταρχος [1] γράφει πως εκείνους τους χρόνους εμφανίσθηκαν άνθρωποι που ήταν υπερφυσικοί και ακαταπόνητοι στα έργα των χεριών, στην ταχύτητα των ποδιών και στη σωματική ρώμη. Όμως αυτές τις φυσικές ιδιότητες δεν τις χρησιμοποιούσαν για το καλό και την ωφέλεια των ανθρώπων αλλά για την απανθρωπιά, την κακία και την κυριαρχία.
Ανάμεσα στους ληστές, που νίκησε ο Θησεύς αναγκάζοντάς τους να υποστούν κι οι ίδιοι το τέλος που επέβαλλαν στους άλλους, ήταν και ο Δαμάστης, ο επονομαζόμενος Προκρούστης, μοναδικός στη σύλληψη ενός θανατηφόρου μαρτυρίου.
Πάνω στην κλίνη που ο ίδιος επινόησε το μέγεθός της, το στηριζόμενο στο υποκειμενικό μέτρο του κυριάρχου, ξάπλωνε τους ανθρώπους και ανάλογα με το ύψος τους τους τραβούσε ή τους πετσόκοβε.
Ο Απολλόδωρος [2] γράφει πως είχε δύο κρεβάτια, ένα μικρό κι ένα μεγάλο. Έβαζε τους κοντούς στο μεγάλο κρεβάτι και τους σφυροκοπούσε για να τεντωθούν, ενώ τους ψηλούς στο μικρό, για να τους πριονίσει τα μέρη που περίσσευαν.
Τι να μας διδάσκει άραγε ο μύθος;
Κάτω από την άγρια και πρωτόγονη χρησιμοποίηση των ανθρώπων από τον ληστή, κρύβεται η επιβεβλημένη ισότητα, το βιομηχανικό πανομοιότυπο κι όχι η βιοτεχνική πρωτοτυπία. Ο Προκρούστης δεν ήξερε τότε πως το επινοημένο του μαρτύριο ήταν η ρίζα της μεταγενέστερης παγκοσμιοποίησης.
Η εξίσωση των ανθρώπων, το επιβεβλημένο στερεότυπο σχήμα.
Στη δική του σύλληψη, ίσως δίχως να τη γνωρίζουν, στηρίχτηκαν τα εφιαλτικά έργα των Όργουελ και Χάξλεϊ.
Όργουελ vs Χάξλεϋ: Θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε ή αυτά που αγαπάμε;
Το υποκειμενικό μέγεθος του κρεβατιού που χρησιμοποιούσε ο Προκρούστης ή Δαμάστης ή ακόμη και Πολυπήμων, αυτός δηλαδή που προξενεί βάσανα, συμβολίζει την αυθαιρεσία του κάθε δυνάστη ή τυράννου, ενώ το τέντωμα ή το πετσόκομμα, για να επιτευχθεί το ίδιο καλούπι, υπονοεί τον θάνατο κάθε διαφορετικότητας και πρωτοτυπίας.
Πώς παίζουν τα λογισμικά της παγκοσμιοποίησης με την Νοημοσύνη μας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Πλουτάρχου Θησεύς, μτφρ. Σπ. Μαγγίνα, Εκδ. Βιβλιοθήκη των Ελλήνων.
[2] Απολλοδώρου Επιτομή, μτφρ. Ι.Μ. Χατζηφώτη, Εκδ. Βιβλιοθήκη των Ελλήνων.
Η Ελένη Λαδιά είναι πεζογράφος.
“Τροφή-Φάρμακο”: Κάπως έτσι η υπεράσπιση ορισμένων ομάδων ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά, έχει πλέον καταστεί μέσο καταπίεσης των υπολοίπων! ΔΕΝ υπάρχει χειρότερος φασίστας από αυτόν που υποκρίνεται τον δημοκράτη
Όλα αυτά έχουν συγκεκριμένες αφετηρίες Η αβάσταχτη Δικτατορία της μετριότητας
Η μάζα είναι ένα κοπάδι που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αφέντη
Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι «χρησιμοποιούνται ο ένας εναντίον του άλλου»
Διαβάστε ακόμη: Άρτουρ Σοπενχάουερ: Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο
Κεκαλυμμένος φασισμός~Πώς η woke κουλτούρα επιβάλει διακρίσεις
Cancel Cutlure ή κουλτούρα της ακύρωσης και η (αν)ελευθερία του λόγου
Η ύπουλη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας
Ιδεολογία του φύλου: «Πολιτισμική μπάλα κατεδάφισης» που χτυπά στην καρδιά της οικογένειας
Η «ιδεολογία του φύλου» αφορά πολιτική ατζέντα
Στόχος είναι το μυαλό~Εκεί πρέπει να ξεκινήσει η επανάσταση πρώτα
και Ελληνική μυθολογία, η πρώτη καταγεγραμμένη ιστορία του ανθρώπου
Αποσυμβολισμός των Άθλων του Θησέα
Ο Θησέας, ο Μινώταυρος και η αυτογνωσία
Αποσυμβολισμός των άθλων του Ηρακλή
Δαίδαλος και Ίκαρος-Αποσυμβολισμός
Ο μύθος του Προμηθέα – Αποσυμβολισμός
Η αναγκαιότητα της οδυσσειακής σκέψης ως αέναο μέσον επιβίωσης
Πηγή άρθρου: diastixo.gr
