Η κακοποίηση δεν είναι αποτρόπαια πράξη με αρχή και τέλος-Μπορεί να στοιχειώσει, να ρημάξει μια ολόκληρη ζωή
Ο Αύγουστος Κορτώ γράφει για το τραύμα των θυμάτων κακοποίησης, που αντί να επουλώνεται, μεγαλώνει από την κοινωνία.
«Στα δεκατέσσερα, η μάνα μου άρχισε να παθαίνει κρίσεις πανικού, κι έπεσε σε κατάθλιψη. Η γιαγιά μου την εξόρκισε να μην πει κουβέντα σε κανέναν – για να μην της βγει η ρετσινιά της τρελής, και να μη ρεζιλέψει την οικογένεια – κι έπειτα την πήγε σ’ έναν επιφανή ψυχίατρο της Σαλονίκης (τότε ακόμα τους λέγαν κατ’ ευφημισμόν “νευρολόγους”).
Στο ιδιαίτερό του, ο λαμπρός αυτός επιστήμων ζήτησε απ’ το Κατερινάκι να γδυθεί, να βγάλει ακόμα και το σουτιέν, για να την εξετάσει. (Τι πιο φυσικό, σε ψυχιατρική συνεδρία με έφηβη που υποφέρει από αγχώδη διαταραχή και κατάθλιψη;).
Κατάθλιψη: Μία απλή ερώτηση αρκεί για να εντοπίσεις αν κάποιος υποφέρει
Κάποια στιγμή, η μητέρα μου κατάλαβε ότι η ψηλάφηση δεν είχε ιατρικό χαρακτήρα, ότι ήταν κανονικό xoύφτωμα, αλλά είχε πετρώσει – οι τρελοί, μονολογούσε, δεν δικαιούνται να έχουν αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσον, αν δεν είχε συμβεί αυτό το περιστατικό βάναυσης κακοποίησης, η κατάληξή της θα ήταν διαφορετική.
Μια γυναίκα που έπασχε από διπολική διαταραχή κι αλκοολισμό τη δεκαετία του ’80, σε μια πόλη όπου ελάχιστοι γιατροί είχαν ψυχοθεραπευτική επάρκεια, κι όταν τα φάρμακα ήταν ακόμα τόσο πρωτόγονα, που για να πάρεις αντιψυχωσικό χρειαζόσουν κι αντιπαρκινσονικό για τις παρενέργειες, πιθανότατα θα είχε κακό τέλος έτσι κι αλλιώς.
Κι ωστόσο, μοιραία, αναρωτιέμαι:
Αν, τα τριάντα πέντε χρόνια που πέρασε ως αβοήθητη άρρωστη, μπορούσε να εμπιστευτεί έστω έναν ψυχίατρο, είχε το σθένος να αρχίσει τακτικές συνεδρίες, μήπως σήμερα θα ήταν ακόμα ζωντανή;
Αλλά πώς να ‘δειχνε εμπιστοσύνη, πώς να καθόταν ή να ξάπλωνε μπροστά σε ψυχίατρο, χωρίς την αναβίωση του τραύματος; Κι έτσι, το ‘ριχνε απλώς στα χάπια.
Βλέποντας τώρα τον κατά συρροήν βιασμό ενός παιδιού να γίνεται βορά τηλεοπτικού κουτσομπολιού, εργαλείο τηλεθέασης δημοσιογράφων με νοοτροπία νοσηρού ηδονοβλεψία, νιώθω οργή και συντριβή.
Δεν διανοούνται το κακό που κάνουν.
Γιατί η κακοποίηση, ο βιασμός, δεν είναι αποτρόπαιες πράξεις με αρχή και τέλος.
Ο αντίκτυπός τους μπορεί να στοιχειώσει – να ρημάξει – μια ολόκληρη ζωή.
Κι αν δεν μπορείς να φερθείς με σεβασμό, φέρσου τουλάχιστον με την υποτυπώδη ανθρωπιά. Μη γίνεσαι κι εσύ θύτης για μια χούφτα βρομερή δημοσιότητα».
Δείτε ακόμη: Πώς θα καταλάβετε ένα παιδί ότι είναι μάρτυρας ή θύμα σωματικής κακοποίησης;
Πώς θα αναγνωρίσετε έναν παιδόφιλο – Οδηγίες της ΕΛ.ΑΣ. προς γονείς και παιδιά
10 κανόνες ασφαλείας που οφείλουμε να διδάξουμε στα Παιδιά μας
Η εξομολόγηση ενός κακοποιημένου κοριτσιού
Ο Κανόνας των εσωρούχων: Καμπάνια κατά της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης
Τα σημάδια σεξουαλικής κακοποίησης ενός παιδιού
Σεξουαλική κακοποίηση και αποκάλυψη
Αρπαγή ανηλίκου: Το «μη μιλάς σε ξένους» δεν αρκεί. Πρακτικές συμβουλές
και Ο συναισθηματικός εκβιασμός των παιδιών είναι μορφή κακοποίησης
Λεκτική βία και κακοποίηση: Μία μεγάλη μάστιγα
Συναισθηματικός εκβιασμός: Μία αόρατη μορφή κακοποίησης
H κακοποίηση της παιδικής ψυχής οδηγεί στην ανάπτυξη ενός “ραγισμένου” ενήλικα;
