“Εσωτερικό παιδί”: Τί σημαίνει και γιατί πρέπει να νοιαζόμαστε για αυτό;

“Εσωτερικό παιδί”: Τί σημαίνει και γιατί πρέπει να νοιαζόμαστε για αυτό;

Αυτή την εβδομάδα εδώ, στο The Healing Garden, θα μιλήσουμε αρκετά για αυτό που στην ψυχοθεραπεία (και στην κλινική ύπνωση) αναφέρουμε ως “εσωτερικό παιδί” και αποτελεί μια πλευρά μας, μια κατάσταση του εαυτού μας υπεύθυνη για πολλές από τις συμπεριφορές που

• προσβάλλουν τη λειτουργικότητά μας,
• μειώνουν την αίσθηση της απόλαυσης της ζωής μας και
• δυσχεραίνουν την καθημερινότητα μας με διάφορους τρόπους.

Για να δούμε καταρχήν, μέσα από τις σκέψεις του Dr.Stephen Diamond (Psychology Today: Essential Secrets of Psychotherapy: The Inner Child) τι ακριβώς σημαίνει “εσωτερικό παιδί” και πως παρεμβάλλεται στην καθημερινότητά μας.

Οι ψυχολόγοι από την εποχή των αρχετύπων του Jung (the eternal child) αλλά και μεταγενέστερα μέσα από τα συγγράμματα των Dr. Eric Berne, Dr. Alice Miller, ή John Bradshaw μιλούν για κάτι που ονομάζουν ως «εσωτερικό παιδί».

Τι ακριβώς όμως είναι αυτό το λεγόμενο εσωτερικό παιδί; Υπάρχει πραγματικά; Και γιατί πρέπει να νοιαζόμαστε για αυτό;

Κατ’ αρχάς, το εσωτερικό παιδί είναι πραγματικό. Όχι κυριολεκτικά. Ούτε φυσικά. Αλλά εικονικά, μεταφορικά, συμβολικά, συναισθηματικά, πραγματικό. Είναι, γενικά μια ψυχολογική πραγματικότητα, εξαιρετικά ισχυρή, αν όχι η ισχυρότερη.

Οι περισσότερες ψυχικές διαταραχές και τα καταστρεπτικά πρότυπα συμπεριφοράς, όπως έδειξε ο Freud, σχετίζονται λίγο πολύ με αυτό το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας, αυτή την τραυματισμένη πλευρά μας. Ήμασταν όλοι κάποτε παιδιά και εξακολουθούμε να φέρουμε αυτό το παιδί μέσα μας.

Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς δεν το γνωρίζουμε. Και αυτή η έλλειψη συνειδητής συγγένειας με το δικό μας εσωτερικό παιδί είναι ακριβώς το σημείο που προέρχονται πολλές δυσκολίες, συμπεριφορικές, σχεσιακές και συναισθηματικές.

Ανακαλύψτε και αγαπήστε το παιδί μέσα σας 

Μια καταστροφική συμπεριφορά έχει διάφορες μορφές που καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα περιπτώσεων από το αυτο-σαμποτάζ και τα αυτοκαταστροφικά βήματα έως την παθητική εχθρότητα ή τα σοβαρά αυτοκαταστροφικά συμπτώματα, βία, εθισμούς και κακοποιητικές πράξεις.

Συνήθως, η καταστροφική συμπεριφορά σε ενήλικες φέρει την ποιότητα μιας ορμητικής, παρορμητικής παιδικής αναταραχής ή μιας ναρκισσιστικής έκρηξης. Ή πάλι μιας βρεφικής ανάγκης, μιας εξάρτησης ή ενός φόβου εγκατάλειψης. Ή γενικότερα τη σφραγίδα μια ανεύθυνης και θυμωμένης άρνησης κάποιου να συμπεριφερθεί ως ενήλικας.

Δεν θα αναφερθούμε όμως εδώ για τις κακοποιητικές πράξεις γιατί χρειάζεται διαφορετική ανάλυση, θα μείνουμε στις δυσκολίες που παρεμποδίζουν τη λειτουργικότητα και το αίσθημα δυσφορίας που μπορεί να χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας σε κοινωνικό και σχεσιακό επίπεδο.

Μέσα από τη διαπίστωση των δυσκολιών που προαναφέρθηκαν φαίνεται ότι η πλειονότητα των λεγόμενων ενηλίκων στην κοινωνία δεν είναι πραγματικά καθόλου ενήλικες. Γερνάμε όλοι μας, είναι αλήθεια. Όμως, από ψυχολογική άποψη, δεν είμαστε ενήλικες.

Το θέμα είναι να ενηλικιώνεσαι, όχι απλά να μεγαλώνεις 

Η πραγματική ενηλικίωση εξαρτάται από την αναγνώριση, αποδοχή και ανάληψη ευθύνης για την αγάπη και τη γονική μέριμνα του εσωτερικού μας παιδιού. Κι αυτό είναι κάτι που για τους περισσότερους ενήλικες, δεν συμβαίνει δυστυχώς ποτέ.

Για πολλούς από εμάς δεν υπάρχει ένας εσωτερικός ενήλικος που κατευθύνει τη ζωή του, αλλά ένα συναισθηματικά τραυματισμένο εσωτερικό παιδί που κατοικεί σε ένα ενήλικο σώμα.

Ένα πεντάχρονο τρέχει γύρω γύρω σε ένα σώμα σαράντα ετών. Ένα πληγωμένο, θυμωμένο, φοβισμένο μικρό αγόρι ή κορίτσι που χρειάζεται να αντιμετωπίσει τη ζωή, παίρνοντας αποφάσεις ενηλίκων. Ένα αγόρι ή κορίτσι που αποστέλλεται στον κόσμο για να κάνει τη δουλειά ενός άνδρα ή μιας γυναίκας. Ένα πεντάχρονο ή ένα δεκάχρονο (ή δύο από αυτά) που προσπαθούν να εμπλακούν σε ενήλικες σχέσεις.

Μπορεί ένα παιδί όμως να έχει μια ώριμη σχέση; Μία καριέρα; Μια ανεξάρτητη ζωή;

Ωστόσο, αυτό ακριβώς συμβαίνει γύρω μας καθημερινά σε κάποιο βαθμό. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι σχέσεις μας καταρρέουν. Γιατί νιώθουμε τόσο ανήσυχοι, φοβισμένοι, ανασφαλείς, κατώτεροι, μικροί, χαμένοι, αποτυχημένοι, μόνοι κλπ. Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε σχέσεις;

Ας το σκεφτούμε όμως λίγο, δεν είναι λογικό; Πώς αλλιώς θα αισθανόταν κάποιο παιδί όταν είναι αναγκασμένο ή υποχρεωμένο να ζήσει σε έναν φαινομενικά ενήλικο κόσμο; Χωρίς την κατάλληλη γονική επίβλεψη, προστασία, δομή ή υποστήριξη;

Αυτή είναι η μπερδεμένη κατάσταση που παρατηρείται ιδιαίτερα συχνά σε άτομα που αναζητούν απαντήσεις και τις βρίσκουν μέσω ψυχοθεραπείας. Και η αναγνώριση και φροντίδα αυτού του εσωτερικού παιδιού σε προσωπικό και θεραπευτικό επίπεδο είναι απαραίτητη για να διεκδικήσουμε μια ουσιαστικότερη και χαρούμενη προσωπική και σχεσιακή ζωή.

Για να δούμε λοιπόν αρχικά, κάποιες συμπεριφορές που μπορεί να μας υποψιάσουν σχετικά με την κατάσταση του εσωτερικού μας παιδιού. 

Διαβάστε ακόμη: Tο πληγωμένο παιδί μέσα μας 

Ανταμείψτε το εσωτερικό παιδί σας .

Η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας: Tο παραμελημένο-πληγωμένο μέσα μας παιδί  

Ανακαλύψτε και αγαπήστε το παιδί μέσα σας  

Μόνο ΈΝΑΝ άνθρωπο χρειάζεται να αγαπήσεις για να είσαι καλά  

Η πλέον βασική και καθοριστική σχέση στη ζωή είναι αυτή με τον εαυτό μας

Ευτυχία είναι… να είσαι καλά με τον εαυτό σου

Γνώθι σαυτόν-Αυτογνωσία: Για ευτυχία και πληρότητα στη ζωή 

Υποσυνείδητα μένουμε κολλημένοι στην ηλικία που δεχτήκαμε τη λιγότερη αγάπη~Πώς ξεκολλάμε; 

H κακοποίηση της παιδικής ψυχής οδηγεί στην ανάπτυξη ενός “ραγισμένου” ενήλικα;