Βελανιδιά για διάρροια, αιμορροΐδες, στοματικές φλεγμονές, ρινικό πολύποδα και πληγές
Περιγραφή Βελανιδιά για διάρροια, αιμορροΐδες, στοματικές φλεγμονές, ρινικό πολύποδα και πληγές
Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι QUERCUS. Ανήκει στην οικογένεια των Φηγιδών που περιέχει περίπου 600 είδη. Στη χώρα μας βρίσκεται περισσότερο στην Κεντρική Ελλάδα και απαντάται μεμονωμένα ή σε συστάδες στη Θεσσαλία, Ήπειρο, Βοιωτία και Πελοπόννησο.
Η βελανιδιά είναι ένα μεγάλο, ισχυρό και μακρόβιο δέντρο, με κορμό παχύ και ογκώδη. Το ύψος μπορεί να φτάσει και τα 30 μέτρα. Έχει χαρακτηριστικά έλλοβα φύλλα με βραχύ μίσχο, λεία, με κάτω επιφάνεια ανοιχτότερου χρώματος, που παρουσιάζουν μυτερούς οδόντες στην περιφέρεια.
Τα φύλλα της πέφτουν το Φθινόπωρο. Τα μονόσπερμα κάρυα με μίσχο 2 έως 4 εκατοστά, έχουν σκληρό περίβλημα. Το συναντούμε αυτοφυές σε όλη την Ευρώπη στα ορεινά δάση. Τα βελανίδια είναι γνωστή τροφή των χοίρων και από αυτά φτιάχνουν υποκατάστατο του καφέ.
Τον φλοιό του δέντρου τον χρησιμοποιούσαν για βαφή δερμάτων. Από τις κηκίδες της βελανιδιάς (οιδήματα που προκαλούνται στον φλοιό όταν το δέντρο προσβάλλεται από παρασιτικούς οργανισμούς) παράγεται το κηκιδικό οξύ από το οποίο αφού διαλυθεί σε οινόπνευμα παρασκευάζεται μελάνι με το οποίο βάφονται οι τρίχες της κεφαλής με ωραίο μαύρο χρώμα.
Ιστορικά στοιχεία:
Είναι δέντρο γνωστό από την αρχαιότητα. Ο Γαληνός το χρησιμοποιούσε σαν φάρμακο αιμοστατικό, επίσης δε κατά της δυσεντερίας και της λευκόρροιας,
Ο Πορτά χρησιμοποιούσε την σκόνη του φλοιού ανακατωμένη με μέλι κατά των αιμορραγιών της μήτρας, σε δόση 32-64 σιταρίων ανά 24ωρο. Η βελανιδιά ήταν σεβαστή ως ιερό δέντρο για πολλούς αιώνες σε όλη την Ευρώπη.
Το χρησιμοποιούσαν ως συστατικό για το «Αντιφυματικό εκχύλισμα» που λάμβαναν κατά της φυματίωσης και της ραχίτιδας.
Το αφέψημα του φλοιού το χρησιμοποιούσαν για κλύσματα κατά των διαρροιών και των χρόνιων δυσεντεριών μετά βλεννών. Επίσης για πλύσεις της ουρήθρας και του κόλπου κατά την λευκόρροια και βλεννόρροια.
Το χρησιμοποιούσαν ακόμη σε φλεγμονές και οιδήματα του τραχήλου της μήτρας και κατά της προπτώσεως του ορθού.
– Ο Ρικορντ αναφέρει ότι το αφέψημα του φλοιού με κρασί θεραπεύει τα αφροδίσια έλκη.
– Ο Μπουρλέ, χρησιμοποίησε στην Τουρκία τα βελανίδια σαν αναλγητικό φάρμακο. Κάποτε σκέφτηκε να παραχώσει μερικά στη γη για λίγες μέρες, μήπως χάσουν την πικράδα τους. Ύστερα τα ξέρανε και τα καβούρδισε.
Το καφέ αυτόν τον ανακάτεψε με ζάχαρη και αρωματικά και παρασκεύασε το ονομαζόμενο Παλαμούδ των Τούρκων, το οποίο οι Άραβες ονομάζουν Ρακαχού. Αυτά είναι ροφήματα που είναι πολύ εύπεπτα και μπορούν να αντικαταστήσουν το κακάο και τα αμυλώδη.
Στην Κρήτη υπάρχουν συστάδες του δέντρου στη βόρεια πλευρά των Λευκών ορέων. Συστάδες συναντούμε και στο Κάστελλο του Αποκόρωνα αλλά και μεμονωμένα δέντρα σε πολλές περιοχές του νησιού.
Το δέντρο το ονόμαζαν Δρυγιά ή Ντρυγιά. Τους καρπούς τους έλεγαν βελάνια και τους κάλυκες των βελανιδιών τους αποκαλούσαν βελανιδόκουπες. Τα βελάνια τα έτρωγαν ψητά στη φωτιά και τα θεωρούσαν πολύ θρεπτικά κυρίως για τα καχεκτικά παιδάκια.
Τις βελανιδόκουπες και τα κηκίδια τα χρησιμοποιούσαν στη βαφική (οικιακή και βιοτεχνική) και στη βυρσοδεψία (νταμπακαριά). Στις πόλεις οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν τα κηκίδια για το βάψιμο των μαλλιών τους.
Τα κηκίδια ακόμη τα καβούρδιζαν, τα κοπανούσαν, τα περνούσαν από ψιλή κνισάρα και τα χρησιμοποιούσαν κατά των αιμορροΐδων.
Το ξύλο της δρυός, το δρυγιαδόξυλο, το έκαναν μεσοδόκι για τη σκεπή στα χωριά της Δυτικής Κρήτης. Ιδιαίτερα ο Λυρατζής (διχαλωτό ξύλο που στήνεται όρθιο και δέχεται το κεντρικό μεσοδόκι για τη στερέωση της σκεπής), έπρεπε να είναι από δρυγιαδόξυλο.
Τα βελανίδια οι κρητικοί τα χρησιμοποιούσαν στην κατοχή για καφέ τον οποίο γλύκαιναν με πετιμέζι. Τους τρυφερούς βλαστούς του δέντρου τους χρησιμοποιούσαν σε βραστάρι κατά της διάρροιας.
Κάτω από τις βελανιδιές όπως έλεγαν ακόμη, φύτρωνε ο δρυγιαδίτης αμανίτης, που θεωρούσαν εξαιρετικά νόστιμο.
Συστατικά-χαρακτήρας:
Ο φλοιός της δρυός διαφέρει ανάλογα με την ηλικία του δέντρου και των κλάδων. Στα παλιά δέντρα είναι πυκνότερος, πιο ρυτιδωμένος, σε σκασίματα, ερυθρόφαιος εσωτερικώς και μαυροπράσινος εξωτερικώς.
Τα νεαρά δέντρα και οι νεαροί κλάδοι έχουν φλοιό λείο, δίχως σκασίματα, με ανοιχτό κόκκινο χρώμα εσωτερικώς και ασπροπράσινο εξωτερικά.
Ο φλοιός έχει οσμή αηδή, γεύση δριμεία και πολύ στυπτική, από τη μεγάλη ποσότητα τανίνης, γαλλικού οξέος και άλλων ουσιών που περιέχει. Ο φλοιός των νεαρών κλάδων είναι γεμάτος τανίνη. Περιέχει ακόμη σάκχαρο, πηκτίνη, ασβέστιο, μαγνήσιο, κάλιο.
Τα βελανίδια περιέχουν 0,43% έλαιο, 0,52% ρητίνη, 0,64% γόμα, 0,90% τανίνη, 3,85% άμυλο, 3,85% πικρή ουσία, 3,19% ξυλώδη ουσία, άλατα καλίου, ασβεστίου, αλουμινίου κ.α.
Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:
Η φλούδα της βελανιδιάς είναι ένα από τα πιο στυπτικά φάρμακα που υπάρχουν στη φύση. Είναι άριστο φάρμακο κατά της διάρροιας, της δυσεντερίας, της βλεννόρροιας και της αιμορραγίας.
Φτιάχνεται με αυτή ένα έγχυμα ρίχνοντας ένα λίτρο βραστό νερό πάνω σε 3 κουταλιές της σούπας ξερή φλούδα και τ΄ αφήνετε για 15 λεπτά, αφού κλείσετε το καπάκι του δοχείου, για να βγουν οι δραστικές ουσίες.
Αυτό πίνεται, αλλά χρησιμοποιείται και σαν κλύσμα για αιμορροϊδες, άλλα προβλήματα πρωκτού και προβλήματα περιόδου.
Αφεψήματα που παρασκευάζονται από τη φλούδα βοηθούν σε ασθένειες όπως η φυματίωση, η αμυγδαλίτιδα, οι χιονίστρες κ.λπ.
Εξωτερικά χρησιμοποιείται για αιμορροΐδες, φλεγμονές της στοματικής κοιλότητας, ρινικό πολύποδα, κυνάγχη και πληγές.
Αναλυτικότερα, Το αφέψημα της φλούδας της βελανιδιάς είναι κατάλληλο για γαργάρες σε αμυγδαλίτιδα, σε χαλάρωση ούλων και σε στοματίτιδα, για πλύσιμο και εσωτερικά κάνει καλό σε παθήσεις του σπλήνα και σε εντερίτιδες, αλλά και σε βρογχοκήλη.
Η φλούδα της βελανιδιάς για εσωτερική και εξωτερική χρήση είναι άριστη για τους κιρσούς. Επίσης, είναι καλό φάρμακο για τη λευκόρροια και τη βλεννόρροια με πλύσεις της ουρήθρας και του κόλπου.
Τα φύλλα βελανιδιάς φτιάχνουν αφέψημα για γαργάρες για τον πονεμένο λαιμό και τον πυρετό. Επίσης, το ίδιο αφέψημα χρησιμοποιείται για πλύσιμο πληγών και ερεθισμούς του δέρματος.
Χρησιμοποιείται στην χρωματουργία για το μαύρο χρώμα και στη βυρσοδεψία.
Τα βελανίδια χρησιμοποιούνται σε περιόδους στέρησης και πείνας, ως ανθρώπινη τροφή, ψητά.
Το έλαιο της βελανιδιάς χρησιμοποιείται στην περιποίηση προσώπου. Εξαφανίζει τις φακίδες (3-4 σταγόνες), δίνει στα μαλλιά καστανή απόχρωση που διαρκεί και κατευνάζει τους πόνους των αυτιών (3-4 σταγόνες).
Η βελανιδιά αποτελεί ένα από τα ανθοιάματα του Μπαχ, το οποίο χορηγείται σε «δυνατά άτομα που δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, είτε αυτό αφορά τον τομέα της υγείας είτε στον τομέα των καθημερινών δραστηριοτήτων, αλλά που δεν ξέρουν πως ή πότε πρέπει να εγκαταλείψουν και που δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τις αδυναμίες τους».
Για περισσότερα Ανθοϊάματα Dr.Bach και Ανθοθεραπεία – Η Πεμπτουσία των Ανθέων
Παρασκευή και δοσολογία:
-Εσωτερικά λαμβάνεται υπό μορφή αφεψήματος. Για το αφέψημα χρησιμοποιούμε 4 έως 10 γραμμάρια φλοιού για ένα φλιτζάνι νερό. Βράζουμε για 10-15 λεπτά.
-Εξωτερικά το αφέψημα ή το βάμμα χρησιμοποιείται για μπουκώματα σε περιπτώσεις φλεγμονών στην περιοχή της στοματικής κοιλότητας ή ως γαργάρα για κυνάγχη.
-Φτιάξτε ένα αφέψημα με 25 γραμ βελανιδιάς σε 1 λίτρο νερό μέχρι να εξατμισθεί το 1/3, προσθέστε στύψη (θειϊκό άλας αργιλίου-καλίου που χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία και σαν αιμοστατικό) και είναι το καλύτερο φάρμακο για τις χιονίστρες.
-Χρησιμοποιούνται σε αλοιφή ή κρέμες για αιμορροΐδες,
-ενώ ο κονιορτοποιημένος φλοιός ρουφάται από την μύτη για τον ρινικό πολύποδα.
-Τα κηκίδια τα βράζουμε με βρόχινο νερό και ξίδι και βάφουμε τα μαλλιά.
Το αφέψημα του φλοιού ανακατωμένου με ανάλογη ποσότητα γεντιανής, θερμόχορτου και αψιθιάς θεραπεύει τους χρόνιους πυρετούς σε δόση 2 ποτηριών του κρασιού την ημέρα.
Άλλες Χρήσιμες συνταγές με βελανιδιά
Έγχυμα: Ενάμισι ποτήρι καυτό νερό σε ένα δοχείο με μια κουταλιά της σούπας φύλλα, τα αφήνουμε για 10 λεπτά και τα σουρώνουμε. Τα χωρίζουμε σε 3 φλιτζάνια και πίνουμε 3 φορές την ημέρα σε διάρροια, ακράτεια ούρων και λευκόρροια.
Αφέψημα: 5 γραμ φλούδας βράζει σε ένα λίτρο νερό για 10 λεπτά και πίνετε 3 φλιτζάνια την ημέρα σε φυματίωση και 1 φλιτζάνι στις άλλες νόσους για τις οποίες ωφελεί η βελανιδιά.
Το αφέψημα και το έγχυμα της φλούδας χρησιμοποιούνται για τοπικά λουτρά σε αιμορροϊδες, ραγάδες πρωκτού, λειχήνες, δερματοπάθειες, ενώ το ζεστό ποδόλουτρο για 30 λεπτά κάθε μέρα βοηθά στις χιονίστρες και στη δυσοσμία των ποδιών. Τέλος το αφέψημα φλούδας στο μπάνιο τονώνει σε αδυναμία.
Αν ξεράνετε το φλοιό και τον κοπανίσετε γίνεται σκόνη αντισηπτική και αιμοστατική και αν ρουφήξετε λίγη σκόνη με τη μύτη σταματά τις ρινορραγίες.
Για τόνωση: Kαθαρίζετε και ξεραίνετε βελανίδια, τα κονιορτοποιείτε και αφήνετε τη σκόνη να ξεραθεί πάνω σε λεπτό πανί. Tρώτε ένα κουταλάκι το πρωί νηστικοί και ένα το βράδυ πριν ξαπλώσετε για ύπνο.
Για τη φυματίωση, τη δυσεντερία και την εξασθένηση: 3 γραμμάρια σκόνη φλοιού ή 20 γραμ φύλλα βελανιδιάς σε 1 λίτρο νερό, προσθέτετε 5 γραμ κενταύριο και 5 γραμ αψιθιά και βράζετε για λίγα λεπτά, σουρώνετε και γλυκαίνετε με μέλι και πίνετε τρία ποτήρια την ημέρα.
Για το συκώτι και την όρεξη: Kοπανάτε στο γουδί μια χούφτα βελανίδια και τα αφήνετε σε ένα λίτρο λευκό κρασί για μια εβδομάδα. Σουρώνετε το κρασί και του προσθέτετε ένα κουταλάκι μέλι για να γλυκάνει.
Για την λευκόρροια: Βράζετε για λίγα λεπτά σε 1 λίτρο νερό ή κρασί 10 γραμ φύλλα βελανιδιάς, 10 γραμ φύλλα τσουκνίδας και 10 γραμ φύλλα ευκαλύπτου, σουρώνετε και γλυκαίνετε με μέλι και πίνετε 1 ποτηράκι κρασιού πριν από κάθε γεύμα.
Για την παρατεταμένη και άφθονη εμμηνόρροια: Pίχνετε 2-3 γραμμ. σκόνη από φλοιό σε μια κουταλιά μέλι και το παίρνετε το πρωί πριν φάτε.
Φυματίωση και λεμφαδενοπάθεια: Ρίζες βελανιδιάς φουσκώνουν σε νερό για να καλυφθούν, κλείνετε καλά το δοχείο και βράζετε αρκετή ώρα. Όταν ο ατμός μυρίζει όπως τα ψημένα κάστανα είναι έτοιμο. Σουρώνετε και πίνετε 3 ποτήρια την ημέρα.
Προφυλάξεις και Παρενέργειες βελανιδιάς
Η εσωτερική χρήση της φλούδας πάντως πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή, γιατί σε μεγάλες δόσεις για περισσότερο χρονικό διάστημα από το επιτρεπόμενο μπορεί να προκαλέσει καρδιαλγία και βλάβες στο στομάχι.
Όταν χρησιμοποιείται για προβλήματα διάρροιας πρέπει να λαμβάνεται το πολύ για 3-4 ημέρες.
Σε πολύ μεγάλες εσωτερικές δόσεις προκαλεί ερεθισμό στο στομάχι, έμετους, δυσκοιλιότητα και πόνους στην καρδιά.
Τέλος ο Διοσκουρίδης στο “Περί ύλης Ιατρικής Α’” αναφέρει
Κάθε βελανιδιά έχει στυπτικές ιδιότητες, κυρίως μάλιστα σε αυτή είναι στυπτικός ο υμένας που βρίσκεται ανάμεσα στο φλοιό και στο ξύλο, το ίδιο και ο υμένας που βρίσκεται γύρω από το βελανίδι και κάτω από το κέλυφος.
-Δίνεται δε το αφέψημα τους σε όσους έχουν κοιλιακά, δυσεντερία και αιμοπτύσεις, ενώ λιωμένοι σε βύσματα εισάγονται στις γυναίκες που αιμορραγούν.
-Και τα βελανίδια τα ίδια ποιούν, είναι μάλιστα όταν τρώγονται διουρητικά, αλλά προκαλούν πονοκέφαλο και φούσκωση.
-Αρμόζουν να τρώγονται στα δαγκώματα από δηλητηριώδη ζώα, ενώ το αφέψημα από αυτά και του φλοιού, βοηθά στις δηλητηριάσεις όταν πίνεται μαζί με γάλα.
-Ωμά τα βελανίδια λιωμένα σαν κατάπλασμα ανακουφίζουν τις φλεγμονές, ενώ μαζί με παστωμένο χοιρινό λίπος είναι κατάλληλα για τα κακοήθη σκληρώματα και έλκη.
-Τα φύλλα όλων, αν λιωθούν με κοπάνισμα, κάνουν καλό στα πρηξίματα και δυναμώνουν τα εξασθενισμένα μέλη.
Από τα βελανίδια έχουν πιο δυνατές ιδιότητες τα πρίνινα.
Και ο φηγός και η πρίνος που είναι είδη βελανιδιάς, ενεργούν το ίδιο.
Ο φλοιός της ρίζας της πρίνου βρασμένος σε νερό μέχρι να αρχίσει να λιώνει και μπαίνοντας ως κατάπλασμα για μία ολόκληρη νύχτα, μαυρίζουν τα μαλλιά που προηγμένως έχουν αποπλυθεί με κιμωλία.
Τα Σαρδιανά βελανίδια που μερικοί αποκαλούν λόπιμα ή κάστανα ή μότα ή βελανίδια του Δία έχουν και αυτά τις ίδιες ιδιότητες και επιδράσεις και μάλιστα ο φλοιός μεταξύ της σάρκας και του φλουδιού. Η δε σάρκα κάνει καλό σε όσους έχουν πιεί το φυτό εφήμερο.
Στοιχεία από
www.herb.gr
emedi.gr
ftiaxno.gr
womenonly.gr
Βελανιδιά για διάρροια, αιμορροΐδες, στοματικές φλεγμονές, ρινικό πολύποδα
