Αθώα τα παραδοσιακά ζωικά λίπη: Οι «οδηγίες» ήταν λάθος
Οι σύγχρονες, πλούσιες σε υδρογονωμένα φυτικά έλαια, δίαιτες οι οποίες έχουν αντικαταστήσει τα παραδοσιακά ζωικά λίπη φέρονται ως υπαίτιες της απότομης αύξησης των καρδιακών παθήσεων και του καρκίνου. Αθώα τα παραδοσιακά ζωικά λίπη: Οι «οδηγίες» ήταν λάθος
Το 1954 ένας νέος ερευνητής από την Ρωσία, ο Νταβίντ Κριτσέφσκι (David Kritchevsky) δημοσίευσε μία εργασία πάνω στις επιπτώσεις της χορήγησης χοληστερόλης σε κουνέλια. (*1)
Η προσθήκη χοληστερόλης στο χορτοφαγικό μενού των κουνελιών προκαλούσε
τον σχηματισμό αθηρωμάτων- πλακών που φράσσουν τις αρτηρίες και συμβάλλουν στην δημιουργία καρδιακών παθήσεων. Η χοληστερόλη είναι ένα βαρύ μόριο – μία αλκοόλη ή μια στερόλη που βρίσκεται μόνο σε ζωικές τροφές όπως κρέας, τυρί, αυγά, και βούτυρο.
Τον ίδιο χρόνο, σύμφωνα με την Αμερικανική Ελαιουργική Εταιρεία, ο Κριτσέφσκι εξέδωσε μια μελέτη πάνω τις ευεργετικές επιδράσεις των πολυακόρεστων λιπαρών οξέων στην πτώση των επιπέδων χοληστερόλης. (*2)
Τα πολυακόρεστα λιπαρά οξέα είναι το είδος του λίπους που βρίσκεται σε μεγάλες ποσότητες στα υγρά φυτικά έλαια από καλαμπόκι, φασόλια σόγιας, κάρδαμο και ηλιοτρόπια. Μονοακόρεστα λιπαρά οξέα υπάρχουν σε μεγάλη ποσότητα στα λίπη και τα έλαια που είναι στερεά σε θερμοκρασία δωματίου, όπως το βούτυρο, το ζωικό λίπος και το λίπος της καρύδας.
Οι επιστήμονες της περιόδου είχαν να αντιμετωπίσουν μία νέα απειλή για την δημόσια υγεία:
Την κατακόρυφη αύξηση των καρδιακών παθήσεων.
Παρ’ ότι η αξιοπιστία των στατιστικών θνησιμότητας των αρχών του αιώνα είναι αμφισβητήσιμη, φαίνεται σταθερά ότι οι καρδιακές παθήσεις ήταν υπεύθυνες για όχι περισσότερο από το 10 % των θανάτων, ποσοστό πολύ μικρότερο από αυτό των μεταδοτικών ασθενειών όπως πνευμονία και φυματίωση.
Μέχρι το 1950 οι παθήσεις της στεφανιαίας αρτηρίας είχαν γίνει κύρια αιτία θνησιμότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες, προκαλώντας πάνω από το 30 % των θανάτων. Οι περισσότεροι από αυτούς τους θανάτους οφείλονταν στο έμφραγμα του μυοκαρδίου, μία μαζική θρόμβωση του αίματος που κλείνει την στεφανιαία αρτηρία και επιφέρει τον θάνατο του καρδιακού μυ.
Το έμφραγμα του μυοκαρδίου ήταν σχεδόν ανύπαρκτο το 1910 και ήταν η αιτία 30.000 θανάτων τον χρόνο, γύρω στο 1930. Μέχρι το 1960, 500.000 θάνατοι τον χρόνο οφείλονταν στο έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Άραγε, ποιες αλλαγές στον τρόπο ζωής ευθύνονταν γι’ αυτήν την αύξηση;
Μία αλλαγή ήταν η μείωση των μεταδοτικών ασθενειών που επακολούθησε την αντικατάσταση των αλόγων ως μεταφορικού μέσου, την εγκατάσταση υγειονομικών προδιαγραφών δικτύων παροχής νερού, και οι καλύτερες συνθήκες στέγασης. Όλοι αυτοί οι παράγοντες βοήθησαν τους ανθρώπους να ζήσουν περισσότερο και να φτάσουν την ηλικία εμφάνισης καρδιακών παθήσεων.
Η δεύτερη αλλαγή ήταν στο διαιτολόγιο των ανθρώπων.
Από τις αρχές του αιώνα, όταν το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ είχε αρχίσει να καταγράφει την “εξαφάνιση” των τροφίμων (την ποσότητα της διαθέσεως διαφόρων προϊόντων στην αγορά) ένας αριθμός μελετητών παρατήρησε μία αλλαγή στο είδος των λιπών που κατανάλωναν οι Αμερικανοί.
Η κατανάλωση του βουτύρου είχε πέσει, ενώ η χρήση φυτικών λιπών που είχαν στερεοποιηθεί μέσω μιας διαδικασίας που λεγόταν “υδρογόνωση” αυξανόταν δραματικά. Έως το 1950, η κατανάλωση βουτύρου είχε μειωθεί από 18 λίβρες το άτομο σε κάτι περισσότερο από 10.
Η μαργαρίνη κάλυπτε το κενό, η κατανάλωση της οποίας είχε αυξηθεί από 2 λίβρες ανά άτομο σε 8. Η χρησιμοποίηση της στο μείγμα για τα κράκερ και τα γλυκά είχε παραμείνει σταθερή. Όμως η κατανάλωση φυτικού λίπους είχε τριπλασιαστεί, από 3 λίβρες περίπου ανά άτομο σε κάτι περισσότερο από 10 λίβρες. (*3)
Οι στατιστικές οδηγούσαν στο προφανές συμπέρασμα:
οι Αμερικάνοι θα έπρεπε να τρώνε παραδοσιακές τροφές όπως κρέας, αυγά, βούτυρο και τυρί και να αποφεύγουν τα “μοντέρνα” – με βάση τα φυτικά έλαια – παρασκευάσματα που κατέκλυζαν τα ράφια των παντοπωλείων.
Τα άρθρα του Κριτσέφσκι τράβηξαν αμέσως την προσοχή γιατί τα συμπεράσματα τους στήριζαν μία άλλη θεωρία- αυτήν που καταφερόταν εναντίον της κατανάλωσης κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων.
Αυτή ήταν η θεωρία των λιπιδίων:
Ότι δηλαδή τα κορεσμένα λίπη και η χοληστερίνη που προέρχονται από ζωικές πηγές ανεβάζουν τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα, με αποτέλεσμα την συσσώρευση χοληστερόλης και λίπους με την μορφή παθογόνων πλακών στις αρτηρίες.
Τα πειράματα του Κριτσέφσκι με τα κουνέλια ήταν στην πραγματικότητα η επανάληψη ερευνών που είχαν διεξαχθεί τέσσερις δεκαετίες νωρίτερα στην Αγία Πετρούπολη. Κουνέλια στα οποία είχαν χορηγηθεί τροφές με κεκορεσμένα λιπαρά και χοληστερίνη, είχαν αναπτύξει αποθέματα λίπους στους υποδόριους και άλλους ιστούς και στις αρτηρίες τους.
Δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι τα πολυακόρεστα φυτικής προελεύσεως έλαια μείωναν έστω προσωρινά το ποσοστό χοληστερίνης στο αίμα των ανθρώπων, ο Κριτσέφσκι έφτασε στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα των πειραμάτων του είχαν σχέση με το πρόβλημα των καρδιακών παθήσεων και ότι η υπόθεση των λιπιδίων ήταν μια ικανοποιητική εξήγηση για την νέα αυτή “επιδημία”, και ότι μειώνοντας τα ζωικής προέλευσης προϊόντα στο διαιτολόγιο τους, οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να αποφύγουν τις καρδιακές παθήσεις.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλές έρευνες πάνω σε ανθρώπινους πληθυσμούς, κατέδειξαν ότι τα πειράματα πάνω σε ζώα και ιδιαίτερα χορτοφάγα δεν αποτελούσαν μια αξιόπιστη προσέγγιση για το πρόβλημα των καρδιακών παθήσεων των παμφάγων ανθρώπων.
Μία αναφορά του 1955
στις αρτηριακές πλάκες των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον Πόλεμο της Κορέας έδειξε μικρή διαφορά στον αριθμό και την σοβαρότητα των πλακών ανάμεσα στους Αμερικανούς στρατιώτες και στους αυτόχθονες Ιάπωνες – 75% έναντι 65 % – αν και το διαιτολόγιο των Ιαπώνων εκείνη την εποχή ήταν φτωχότερο σε ζωικά παράγωγα και λίπη.
Μία μελέτη πάνω στους χορτοφάγους κατά το μεγαλύτερο μέρος Μπαντού, το 1957,
έδειξε ότι είχαν το ίδιο ποσοστό αθηρώματος – φράξιμο ή συσσώρευση πλακών στις αρτηρίες- με άλλες φυλές της Νότιας Αφρικής που έτρωγαν περισσότερο κρέας. (*5)
Μία αναφορά του 1958
σημειώνει ότι οι Τζαμαϊκανοί μαύροι παρουσίαζαν ένα ποσοστό αθηροσκλήρωσης ανάλογο με αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και είχαν μικρότερο ποσοστό καρδιακών παθήσεων. (*6)
Μία αναφορά του 1960
επίσης σημείωνε ότι οι αθηροσκληρωτικές βλάβες στην Ιαπωνία είχαν πλησιάσει σε σοβαρότητα την κατάσταση που επικρατούσε στις ΗΠΑ. (*7)
Η Διεθνής Έρευνα πάνω στην Αθηροσκλήρωση, το 1968,
κατά την διάρκεια της οποίας πάνω από 22.000 πτώματα σε 14 χώρες ανοίχθηκαν και εξετάστηκαν οι αρτηριακές τους πλάκες, παρουσίασαν το ίδιο ποσοστό αθηρώματος σε όλα τα μέρη του κόσμου – σε πληθυσμούς που είχαν υψηλά ποσοστά καρδιακών παθήσεων και σε πληθυσμούς με πολύ μικρό ή μηδαμινό ποσοστό. (*8)
Όλες αυτές οι παρατηρήσεις κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι
η σκλήρυνση των αρτηριακών τοιχωμάτων είναι μία φυσική, αναπόφευκτη διαδικασία. Η υπόθεση των λιπιδίων δεν επαληθευόταν από τις παραπάνω έρευνες, ούτε έριχνε φως στην τάση του σχηματισμού θρόμβων που προκαλεί έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Το 1956, η Αμερικανική Εταιρεία Καρδιακών Νοσημάτων (American Heart Association – AHA) έκανε έρανο ο οποίος μεταδόθηκε και από τους τρεις μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς. Ο παρουσιαστής πήρε συνεντεύξεις από τον Ίρβινγκ Πέιτζ (Irving Page), τον Τζερεμάια Στάμλερ (Jeremiah Stamler), μέλος της Εταιρείας, και τον ερευνητή Άνσελ Κιζ (Ancel Keys).
Οι καλεσμένοι παρουσίασαν την θεωρία των λιπιδίων ως την αιτία της εξάπλωσης των καρδιακών παθήσεων και συνέστησαν την Φρόνιμη Δίαιτα, στην οποία το καλαμποκέλαιο, η μαργαρίνη, το κοτόπουλο και τα ωμά δημητριακά θα αντικαθιστούσαν το βούτυρο, το λαρδί, το βοδινό και τα αυγά.
Η τηλεοπτική εκστρατεία δεν ήταν απόλυτα επιτυχής. Ένας καλεσμένος ο Δρ. Ντάντλευ Γουάιτ (Dr Dudley White) αντέκρουσε τους ισχυρισμούς των συναδέλφων του από την Εταιρεία.
Ο Δρ. Γουάιτ παρατήρησε ότι το έμφραγμα του μυοκαρδίου ήταν σχεδόν ανύπαρκτο το 1900 όταν η κατανάλωση αυγών ήταν τριπλάσια της σημερινής και το καλαμποκέλαιο δεν ήταν ακόμα διαθέσιμο.
Όταν δέχτηκε πιέσεις να υποστηρίξει την “φρόνιμη δίαιτα” ο Δρ Γουάιτ αποκρίθηκε:
“Βλέπετε, άρχισα να εξασκώ την ειδικότητα μου ως καρδιολόγος το 1921 και έκανα να δω καρδιοπαθή μέχρι το 1928. Πίσω στις μέρες που σχεδόν δεν υπήρχαν καρδιοπάθειες, το λίπος ήταν το βούτυρο, το λαρδί και πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε από την δίαιτα που είχαμε εκείνο τον καιρό που κανείς δεν είχε ακόμα ακούσει την λέξη καλαμποκέλαιο”.
Όμως η θεωρία των λιπιδίων είχε ήδη πάρει μεγάλες διαστάσεις παρά την τηλεοπτική μετάδοση της έκκλησης του Δρα Γουάιτ για κοινή λογική στο θέμα της διατροφής και παρά τα αντίθετα αποτελέσματα των ερευνών που έκαναν την εμφάνιση τους στην διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία.
Το 1957, ο Δρ. Νόρμαν Τζόλιφ, (Dr Norman Jolliffe) ο Διευθυντής του
Τμήματος Διατροφής του Τομέα Υγείας (New York Health Department) της Νέας Υόρκης, συνέστησε την Λέσχη κατά των Νοσημάτων της Στεφανιαίας (Anti-Coronary Club) στην οποία διακεκριμένοι επιχειρηματίες από 40 έως 59 χρόνων ακολουθούσαν την “Φρόνιμη Δίαιτα” και χρησιμοποιούσαν καλαμποκέλαιο και μαργαρίνη αντί για βούτυρο, αλλά δημητριακά για πρωινό αντί για αυγά και κοτόπουλο και ψάρι αντί για βοδινό.
Τα μέλη της Λέσχης θα γίνονταν αντικείμενο σύγκρισης με ένα ανάλογο γκρουπ της ίδιας ηλικίας που είχε αυγά για πρωινό και έτρωγε κρέας τρεις φορές την ημέρα. Ο Τζόλιφ, ένας παχύσαρκος διαβητικός περιορισμένος στην αναπηρική καρέκλα, ήταν αισιόδοξος ότι η “Φρόνιμη Δίαιτα” θα έσωζε ζωές, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του.
Τον ίδιο χρόνο, η βιομηχανία τροφίμων λάνσαρε διαφημιστικές καμπάνιες που διατυμπάνιζαν τα πλεονεκτήματα των προϊόντων τους: χαμηλό σε λιπαρά ή από φυτικά έλαια.
Καταρρέει ο μύθος των χαμηλών λιπαρών: Μόνο αρνητικές συνέπειες έχουν
Ένα τυπικό διαφημιστικό ήταν “Τα δημητριακά σας βοηθούν να ζήσετε περισσότερο”.
Η Γουέσσον (Wesson) πρότεινε το δικό της μαγειρικό έλαιο “για χάρη της καρδιάς σας”.
Ένα διαφημιστικό στο επιστημονικό περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου περιέγραφε το λάδι Γουέσσον ως “συντελεστή μείωσης της χοληστερίνης”. Οι διαφημίσεις της Μαζόλα (Mazola) διαβεβαίωναν το αγοραστικό κοινό ότι “η επιστήμη θεωρεί το καλαμποκέλαιο σημαντικό για την υγεία σας”. Ιατρικά έντυπα φιλοξενούσαν διαφημιστικές καταχωρήσεις της ανάλατης μαργαρίνης Φλάισμαν (Fleishmann’s) για ασθενείς με υψηλή πίεση.
Τώρα όλα αυτά μαζί μας τα … προσφέρει αυτό το “καταπληκτικό” προϊόν, ειδικά φτιαγμένο για την… υγεία μας: Χοληστερίνη – Φλεγμονές και Becel pro-activ
Στις πληρωμένες καταχωρήσεις του ο Δρ. Φρέντερικ Στέαρ (Dr Frederick Stare)
επικεφαλής του Τομέα Διατροφής του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ενθάρρυνε την κατανάλωση αραβοσιτέλαιου έως και ένα φλυτζάνι την ημέρα.
Σε ένα άρθρο προώθησης του προϊόντος Πιούριταν Όιλ της Πρόκτερ και Γκάμπλ, παρέπεμπε σε δύο πειράματα και μία κλινική δοκιμή ότι δηλαδή έδειχναν την σχέση μεταξύ υψηλού ποσοστού χοληστερίνης στο αίμα και καρδιακών παθήσεων.
Όμως και τα δύο αυτά πειράματα δεν είχαν καμία σύνδεση με τις καρδιακές παθήσεις και η κλινική δοκιμή δεν επιβεβαίωνε ότι η μείωση της χοληστερίνης του αίματος είχε κάποια επίδραση στην εκδήλωση καρδιακών παθήσεων.
Αργότερα ο Δρ. Γουίλλιαμ Καστέλι (William Castelli), ο διευθυντής της έρευνας Φράμινχαμ
(Framingham) ήταν ένας από τους αρκετούς ειδικούς που συνιστούσαν το Πιούριταν. Ο Δρ. Αντόνιο Γκότο (Dr Antonio Gotto Jr.) ο Νεότερος, πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρίας Καρδιακών Νοσημάτων έστειλε στους ασκούμενους γιατρούς και επιστολές προώθησης του Πιούριταν τυπωμένες στο Ιατρικό Κολλέγιο Μπέιλορ (Baylor College of Medicine) με το λογότυπο του Καρδιολογικού Κέντρου Ντε Μπέικι (De Bakey Heart Center). (*9)
Η ειρωνεία με τις επιστολές του Γκότο, είναι ότι ο Ντε Μπέικι, ο διάσημος καρδιοχειρουργός, συνεργάστηκε σε μία έρευνα του 1964 πάνω σε 1.700 ανθρώπους η οποία δεν κατέδειξε κάποια συγκεκριμένη σχέση ανάμεσα στα επίπεδο της χοληστερίνης και την φύση και ευρεία εξάπλωση της νόσου της στεφανιαίας αρτηρίας.
Με άλλα λόγια, αυτοί οι οποίοι είχαν χαμηλά επίπεδα χοληστερίνης είχαν τις ίδιες πιθανότητες να έχουν φραγμένες αρτηρίες με αυτούς που είχαν υψηλά επίπεδα χοληστερίνης.
Κάποιοι έχουν το θάρρος της παραδοχής των σφαλμάτων τους: Κάναμε λάθος: Καρδιοχειρουργός αποκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες των καρδιαγγειακών
Και ενώ έρευνες σαν του Ντε Μπέικι μούχλιαζαν στα υπόγεια των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών, η διαφημιστική εκστρατεία για τα οφέλη των φυτικών ελαίων είχε φτάσει στο απόγειο του θράσους και της αλαζονείας.
Ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος αρχικά ήταν αντίθετος
με την εμπορευματοποίηση της θεωρίας των λιπιδίων και είχε προειδοποιήσει ότι η υστερική μόδα κατά του λίπους και της χοληστερόλης “δεν είναι μόνο ανόητη και μάταιη…. είναι και επικίνδυνη”. Η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία ήταν παρ’ όλα αυτά ολότελα αφοσιωμένη σ’ αυτό τον σκοπό.
Το 1961 η Εταιρεία δημοσίευσε τις πρώτες διαιτολογικές οδηγίες προς το κοινό.
Οι συντάκτες, ο Ίρβινγκ Έιτζ, ο Άνσελ Κίζ, ο Τζερεμάια Στάμλερ και ο Φρέντερικ Στέαρ συμβούλευαν την αντικατάσταση των κορεσμένων λιπαρών με πολυακόρεστα αν και οι ίδιοι (ο Κιζ, ο Στέαρ και ο Πέιτζ) είχαν διατυπώσει την παρατήρηση σε ήδη δημοσιευμένες εργασίες τους ότι η αύξηση της εμφάνισης των καρδιακών παθήσεων συνοδευόταν από μια παράλληλη αύξηση κατανάλωσης φυτικών ελαίων.
“Τροφή”: Για να μην έχουμε κάποια παρεξήγηση. Το άρθρο όταν λέει “φυτικά έλαια” επ’ ουδενί δεν αναφέρεται στο ελαιόλαδο. Αναφέρεται καθαρά στα σπορέλαια, τα οποία αποδεδειγμένα είναι επικίνδυνα για την υγεία
Ειδικότερα, ο Πέιτζ σε μία μελέτη που είχε δημοσιεύσει το 1956 είχε διατυπώσει την υπόθεση ότι ίσως η αυξανόμενη χρήση υδρογονωμένων φυτικών ελαίων να είναι η αιτία πίσω από την εξάπλωση της νέας μάστιγας. (*11)
Ο Στάμλερ βρέθηκε και πάλι στο προσκήνιο το 1966 με την έκδοση ενός μικρού βοηθητικού οδηγού με τον τίτλο “Η καρδία σας είναι εφτάψυχη” (Your Heart Has Nine Lives) όπου υποστήριζε την αντικατάσταση των κεκορεσμένων λιπαρών που “μπλοκάρουν” τις αρτηρίες, με φυτικά έλαια.
Σπόνσορες της έκδοσης του βιβλίου ήταν το Καλαμποκέλαιο Μαζόλα και η μαργαρίνη Μαζόλα.
Ο Στάμλερ ήταν της γνώμης ότι οι έλλειψη αποδείξεων δεν θα έπρεπε να αποτρέψει τους Αμερικανούς από το να αλλάξουν τις διατροφικές τους συνήθειες. Τα στοιχεία ήταν, έλεγε, “…αρκετά πειστικά για την αλλαγή ορισμένων συνηθειών προτού οι τελικές αποδείξεις τεθούν επί τάπητος.
Δεν μένει παρά να υπάρξει βέβαιη απόδειξη από τις διαιτολογικές έρευνες που διεξάγονται τώρα ότι οι μεσήλικες άνδρες με μειωμένη χοληστερίνη στο αίμα θα εκδηλώσουν λιγότερα περιστατικά καρδιακών προσβολών”.
Η δική του εκδοχή της “Φρόνιμης Δίαιτας” πρότεινε
την αντικατάσταση της κρέμας, του βουτύρου και των ολόπαχων τυριών με άπαχα γαλακτοκομικά προϊόντα όπως αποβουτυρωμένο γάλα και τυριά με χαμηλά λιπαρά, μείωση της κατανάλωσης αυγών και την αφαίρεση του λίπους από τα κόκκινα κρέατα. Οι καρδιακές παθήσεις, έλεγε, είναι η ασθένεια των πλούσιων εθνών, πλήττει τους πλούσιους ανθρώπους που τρέφονται με πλούσιες τροφές που περιλαμβάνουν “σκληρά” λίπη όπως το βούτυρο.
Τον ίδιο χρόνο, το 1966, δημοσιεύθηκαν και τα αποτελέσματα των πειραμάτων του Δρα Τζόλιφ με την Λέσχη κατά της Στεφανιαίας Νόσου στο Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (JAMA). (*12)
Οι θιασώτες της Φρόνιμης Δίαιτας που περιελάμβανε καλαμποκέλαιο, μαργαρίνη, ψάρι, κοτόπουλο και κρύα δημητριακά είχαν χοληστερίνη 220 σε σύγκριση με την χοληστερίνη 250 του γκρουπ που προτιμούσε κρέας με πατάτες.
Όμως οι ερευνητές υποχρεώθηκαν να σημειώσουν ότι
8 άνθρωποι από την ομάδα της “Φρόνιμης Δίαιτας” του Δρα Τζόλιφ πέθαναν από καρδιακές παθήσεις και κανένας από αυτούς που έτρωγαν τρεις φορές την ημέρα κρέας.
Ο Δρ. Τζόλιφ είχε ήδη πεθάνει. Υπέκυψε το 1961 σε μια αγγειακή θρόμβωση αν και η αναγγελία θανάτου του έκανε λόγο για “επιπλοκές από διαβήτη”. Οι αδιάσειστες “αποδείξεις” που ο Στάμερ και οι υπόλοιποι περίμεναν για να προτάξουν ως δικαιολογία για την αναστάτωση που είχαν προκαλέσει στις αμερικανικές διατροφικές συνήθειες τελικά δεν “τέθηκαν επί τάπητος”.
Το πρόβλημα, έλεγαν οι υποστηρικτές της θεωρίας των λιπιδίων είναι ότι ήταν πολύ μικρός ο αριθμός αυτών που συμμετείχαν στην Λέσχη. Ο Δρ Ίρβινγκ Πέιτζ υποστήριζε με ένθερμο τρόπο την διεξαγωγή μιας εθνικής έρευνας πάνω σε 1.000.000 ανθρώπους (National Diet-Heart Study) κατά την διάρκεια της οποίας οποία θα υπήρχε η δυνατότητα σύγκρισης της “Φρόνιμης Δίαιτας” με την απλή δίαιτα που περιελάμβανε κρέας και λιπαρά.
Με έντονα στραμμένη την προσοχή των μέσων ενημέρωσης πάνω τους,
το Εθνικό Καρδιολογικό, Πνευμονολογικό Αιματολογικό Ινστιτούτο ανέλαβε να γεμίσει αποθήκες τροφίμων σε 6 μεγάλες πόλεις, όπου τα “μέλη” του κλαμπ της “Φρόνιμης Δίαιτας” μπορούσαν να προμηθευτούν δωρεάν ντόνατς με πολυακόρεστα και άλλα συνθετικά προϊόντα.
Μία δοκιμαστική έρευνα σε 2.000 ανθρώπους είχε το ίδιο αποτέλεσμα όσον αφορά στον αριθμό των θανάτων και στους ανθρώπους της “Φρόνιμης Δίαιτας” και στους υπόλοιπους. Σε μία σύντομη αναφορά, στο περιοδικό “Circulation – Κυκλοφορία” (Μάρτιος του 1968), γινόταν λόγος για
μία έρευνα σταθμό, για έναν “μαζικής κλίμακας πειραματισμό” ο οποίος θα είχε “σημαντική επίδραση στην βιομηχανία τροφίμων και στην αναθεώρηση του κοινού σχετικά με τις διατροφικές τους συνήθειες”.
Η έρευνα της κλίμακας του 1.000.000 εγκαταλείφθηκε υπό συνθήκες απόλυτης σιωπής “λόγω κόστους”. Ο πρόεδρος της, Δρ. Ίρβινγκ Πέιτζ, πέθανε από καρδιακή προσβολή.
Τα περισσότερα ζωικής προελεύσεως λίπη, όπως
το βούτυρο, το λαρδί ή το ξύγκι, περιέχουν ένα μεγάλο ποσοστό λιπαρών οξέων. Τα κεκορεσμένα λιπαρά είναι ευθείες αλυσίδες ανθράκων που συνδέονται εύκολα και κατά συνέπεια είναι στερεά σε θερμοκρασία δωματίου. Τα περισσότερα σπορέλαια περιέχουν πολυακόρεστα λιπαρά οξέα. Αυτά τα μόρια έχουν κάμψεις στο σημείο του ακόρεστου διπλού δεσμού. Δεν συνδέονται τόσο εύκολα και γι αυτό έχουν την τάση να είναι υγρά σε θερμοκρασία δωματίου.
Κρίνοντας από τα ιστορικά στοιχεία και από τους οδηγούς μαγειρικής των αρχών του αιώνα, συμπεραίνουμε ότι η διατροφή των Αμερικανών, γύρω στο 1900 ήταν πλούσια.
Τουλάχιστον το 35 έως το 40% των θερμίδων αποτελείτο από λίπη, κυρίως λίπη γαλακτοκομικής προέλευσης όπως βούτυρο, κρέμα, ολόπαχο γάλα καθώς επίσης και αυγά. Το ντρέσινγκ στην σαλάτα περιείχε ασπράδια αυγού ή κρέμα, και – που και που – ελαιόλαδο.
Το λαρδί ή το ξύγκι το χρησιμοποιούσαν στο τηγάνισμα.
Πλούσιες τροφές όπως το κεφαλοτύρι και οι κεφτέδες με καλαμποκάλευρο ήταν πηγές επιπρόσθετων κεκορεσμένων λιπαρών σε μία εποχή που ο καρκίνος και οι καρδιακές παθήσεις σπάνιζαν. Τα υποκατάστατα βουτύρου είχαν πολύ περιορισμένη παρουσία στο αμερικάνικο διαιτολόγιο και οι μαργαρίνες τότε ήταν μία μείξη ελαίου καρύδας, ζωϊκού λίπους και λαρδιού, πλούσιες σε φυσικά κεκορεσμένα λιπαρά.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nexus, Τόμος 6, Τεύχος 1 & 2 (Δεκέμβριος 1998 – Ιανουάριος 1999, Φεβρουάριος – Μάρτιος 1999).
(c) 1998 από την Μέρι Τζ. Ένιγκ (Mary G. Enig, PhD) & (c) 1998 από την Σάλι Φάλον (Sally Fallon).
Το αναδημοσιεύθουμε εδώ λόγω του εξαιρετικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει. Αθώα τα παραδοσιακά ζωικά λίπη: Οι «οδηγίες» ήταν λάθος
“Τροφή-Φάρμακο”: Το άρθρο είναι τεράστιο και γι’ αυτό πιθανότατα δυσκολοδιάβαστο. Έτσι το “έσπασα” σε μικρότερα κομμάτια για να μπορέσουμε να το παρακολουθήσουμε με ευκολία και ενδιαφέρον και εν τέλει να μάθουμε την αλήθεια για την διατροφή μας και τις ολέθριες οδηγίες των… ειδικών, οι οποίοι ως επί το πλείστον έχουν δεχτεί a priori τις παγκόσμιες ντιρεκτίβες, χωρίς την απαραίτητη έρευνα.
Προς το παρόν προσέχουμε απαραίτητα, όπως σε όλα, τις υπερβολές και μπορούμε να δούμε ακόμη μερικά πολύ ενδιαφέροντα άρθρα, που ξεδιαλύνουν την κατάσταση: Η απενοχοποίηση των κορεσμένων λιπαρών
Διατροφικοί μύθοι~Τα κορεσμένα λιπαρά προκαλούν καρδιαγγειακές παθήσεις
Βούτυρο ή Μαργαρίνη; Ποια είναι η υγιεινή επιλογή
Διατροφικοί μύθοι~Σπορέλαια-Φυτικά έλαια, υψηλά σε Ω6 λιπαρά, κάνουν καλό στην υγεία
Λιπαρά και Χοληστερόλη: Ζωτικής σημασίας θρεπτικά συστατικά για τον εγκέφαλο
Βρετανός καρδιολόγος συγκλονίζει: Παραδέχεται ότι τα λίπη είναι ωφέλιμα
Απενοχοποιείται Επιτέλους η Χοληστερίνη
Αναξιόπιστα τα στοιχεία για τα Χαμηλά λιπαρά: Σύνδεση με παχυσαρκία και καρδιαγγειακά
Συνεχίζεται… Το «Λάδωμα» της Αμερικής. Ο εμπαιγμός της ανθρωπότητας
Αθώα τα παραδοσιακά ζωικά λίπη: Οι «οδηγίες» ήταν λάθος
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Αθώα τα παραδοσιακά ζωικά λίπη: Οι «οδηγίες» ήταν λάθος
*1. Ν. Κριτσέφσκι (D Kritchevsky), “Effect of Cholesterol Vehicle in Experimental Atherosclerosis”, Am. J. Physiol. 178:30-32, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 1954.
*2. “Notice of Supelco-AOC Award to Kritchevsky”, Inform 7:315, 1996.
*3. Μ Ένιγκ (M. Enig), “Trans Fatty Acids in the Food Supply: A Comprehensive Report Covering 60 Years of Research, Enig Associates, Inc., Silver Spring, MD, ΗΠΑ, 1995 (2η έκδοση), (σελ. 4-8).
*4. Ν. Γκρουμ (D. Groom), “Population Studies of Atherosclerosis”, Annals of Int. Med. 55(1):51-62, Ιούλιος 1961; Enos, W. F. et al., “Pathogenesis of Coronary Disease in American Soldiers Killed in Korea”, JAMA 158:912, 1955.
*5. Ο. Λόρι (W. Laurie), “Atherosclerosis and its Cerebral Complications in the South African Bantu”, Lancet, Φεβρουάριος 1958, (σελ. 231-232)
*6. Ο. Ρόμπερτσον (W. B. Robertson), “Atherosclerosis and Ischaemic Heart Disease,” Lancet 1:444, 1959.
*7. Τ. Γκόρντον (T. Gordon), “Mortality Experience Among Japanese in the US, Hawaii and Japan”, Pul. Health Rep. 51:270, 1957; Pollak, O. J., “Diet and Atherosclerosis,” Lancet 1:444, 1959.
*8. Μακγκίλ (H. C. McGill), “General Findings of the International
Atherosclerosis Project,” Laboratory Investigations 18(5):498, 1968
*9. Ρ. Λ. Σμιθ (R. L. Smith), και Ε. Ρ. Πίκνεϊ (E. R. Pinckney), The Cholesterol Conspiracy, Warren H Green, Inc., St. Louis, MO, ΗΠΑ, 1991, (σελ. 125).
*10. Μ. Ντεμπέικι (M. De Bakey), “Serum Cholesterol Values in Patients Treated Surgically for Atherosclerosis”, JAMA 189(9):655-59, 1964.
*11. Α. Κις (A. Keys), “Diet and Development of Coronary Heart Disease”, J. Chron. Dis. 4(4):364-380, Οκτώβριος 1956.
*12. Γ. Χριστάκης (G. Cristakis), “Effect of the Anti-Coronary Club Program on Coronary Heart Disease Risk-Factor Status”, JAMA 198(6):129-35, 7 Νοεμβρίου, 1996.
*13. “Dietary Goals for the United States – Supplemental Views”, από το προσωπικό της Επιτροπής της Συγκλήτου για την Διατροφή και τις Ανθρώπινες Ανάγκες, Εθνικό Τυπογραφείο, Ουάσινγκτον, DC, Νοέμβριος 1977, (σελ. 139-140).
*14. Ρ. Λ. Ρίτσεκ (R. L. Rizek), “Fat in Today’s Food Supply – Level of Use and Sources”, J. Am. Oil Chem. Soc. 51:244, 1974
*15. Μ Ένιγκ, “Dietary Fat and Cancer Trends – A Critique”,
Federation Proceedings 37(9):2215-2220, FASEB, Ιούλιος 1978.
*16. Τ. Άπλγουάιτ (T. H. Applewhite), “Statistical ‘Correlations’ Relating Trans Fats to Cancer: A Commentary”, Federation Proceedings 38(11):2435-2439, FASEB, Οκτώβριος 1979
*17. Φρεντ Κουμερόφ (F. A. Kummerow), “Effects of Isomeric Fats on Animal Tissue, Lipid Classes and Atherosclerosis”, Geometrical and Positional Fatty Acid Isomers (E. A. Emken and H. J. Dutton, eds), American Oil Chemists Society, Champaign, IL, ΗΠΑ, 1979, (σελ. 151-180) & Ν. Κριτσέφσκι, “Trans Fatty Acid Effects in Experimental Atherosclerosis”, Federation Proceedings 41:2813, FASEB, 1982
*18. Μ Ένιγκ, “Modification of Membrane Lipid Composition and Mixed-Function Oxidases in Mouse Liver Microsomes by Dietary Trans Fatty Acids”, Διδακτορική Διατριβή για το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, 1984.
19. “New Focus on Trans Fatty Acids,” Food Processing, Δεκέμβριος του 1982, σελ. 64-66.
20. Ε. Τ. Χάντερ (E. J.Hunter), “More on Those Trans Fatty Acids”, Food Processing, Μάιος του 1983, σελ: 35-36.
21. Ο. Μ. Ν. Ρατνέικι (W. M. N. Ratnayake), και άλλοι, “Fatty Acids in Some Common Food Items in Canada”, J. Am. Coll. Nutr. 12(6):651-660, 1993.
22. Μ. Ένιγκ και άλλοι, “Fatty Acid Composition of the Fat in Selected Food Items with Emphasis on Trans Components”, J. Am. Oil Chem. Soc. 60(10):1788-1795, 1983.
23. Ε. Τ. Χάντερ, Επιστολή στον Εκδότη, περιοδικό Science 224:659, 1984
24. Κ. Ε. Έλσον (C. E. Elson), και άλλοι, “The Influence of Dietary Unsaturated Cis and Trans and Saturated Fatty Acids on Tissue Lipids of Swine”, Atherosclerosis 40:115-137, 1981.
25. Φ. Ρ. Σέντι (F. R. Senti), (εκδ.), “Health Aspects of Dietary Trans Fatty Acids, Life Sciences Research Office (LSRO)/Fed. Am. Soc. Exp. Biol”. (FASEB), Bethesda, MD, ΗΠΑ, 1985.
26. Ε. Τ. Χάντερ. και Τ. Άπλγουάιτ (T. Applewhite), “Isomeric Fatty Acids in the US Diet: Levels and Health Perspectives”, Am. J. Clin. Nutr. 44:707-717, 1986.
27. “Ace Federal Reporter Inc.”, Stenotype Reporters, 444 North Capitol Street, Suite 402, Ουάσιγκτον, DC 20001, ΗΠΑ, τηλ (202) 347 3700
28. Food Chemical News 29 (47):52, 25 Ιανουαρίου του 1988· “Nutrition Week, Community Nutrition Institute – (CNI)”, 16 Ιουνίου του 1988, σελ. 6.
29. Ρ. Σμιθ (R. Smith), και Ε. Ρ. Πίκνι (E. R. Pinckney), “Diet, Blood Cholesterol and Coronary Heart Disease: A Critical Review of the Literature”, Vector Enterprises, Sherman Oaks, CA, ΗΠΑ, 1991, τόμος 2.
30. Ουΐλλιαμ Καστέλλι (William Castelli), “Concerning the Possibility of a Nut…”, Archives of Internal Medicine 152(7):1371-1372, Ιούλιος του 1992.
31. “Multiple Risk Factor Intervention Trial: Risk Factor Changes and Mortality Results”, JAMA 248(12):1465, 24 Σεπτεμβρίου του 1982.
32. Φ. Χ. Μάτσον (F. H. Mattson), και άλλοι, “Effect of Dietary Cholesterol on Serum Cholesterol in Men”, Am. J. Clin. Nutr. 25:589, 1972.
33. Π. Άντις (P. Addis), “Food and Nutrition News” 62(2):7-10, Μάρτιος/Απρίλιος του 1990.
34. “The Lipid Research Clinics Coronary Primary Prevention Trial Results: I. Reduction in Incidence of Coronary Heart Disease”, JAMA 251:359, 1984.
35. Σ. Μ. Γκράντι (S. M. Grundy), “Cholesterol and Coronary Heart Disease: A New Era”, JAMA 256(20):2849-2858, 28 Νοεμβρίου του 1986.
36. Επιστολές στον εκδότη και απαντήσεις των συγγραφέων, J. Am. Coll. Nutr. 10(5):510-521, 1991.
37. Ε. Τ. Χάντερ (E. J. Hunter), και Τ. Χ. Άπλγουάιτ (T. H. Applewhite), “Reassessment of Trans Fatty Acid Availability in the US Diet”, Am. J. Clin. Nutr. 54:363-369, 1991.
38. Φ. Α. Κουμέροφ (F. A. Kummerow), “Nutritional Effects of Isomeric Fats: Their Possible Influence on Cell Metabolism or Cell Structure”, Dietary Fats and Health (εκδότες: Ε. Τ. Πέρκινς [E. G. Perkins] και Ο. Τ. Βίσεκ [W. J. Visek]), The American Oil Chemists’ Society, Champaign, IL, ΗΠΑ, 1983, σελ. 391-402. Φ. Α. Κουμέροφ, “Nutritional Aspects of Isomeric Fats”, Lipids in Modern Nutrition (εκδότες: Μ. Χόρισμπέργκερ [M. Horisberger] και Ο. Μπράκο [U. Bracco]), Nestle Nutrition, Vevey/Raven Press, Νέα Υόρκη, 1987.
39. Τ. Β. Μαν (G. V. Mann), κ.α., “Atherosclerosis in the Maasai”, Am. J. Epidemiol. 95:6-37, 1972.
40. Τ. Β. Μαν (εκδ.), “Coronary Heart Disease: The Dietary Sense and Nonsense”, Veritas Society, Λονδίνο, Αγγλία, 1993, σελ. 1.
41. Μια γενική επισκόπηση των περικοπών που αφορούν στα προβλήματα της κατανάλωσης πολυακόρεστων μπορεί να βρεθεί στην εργασία του Ε. Ρ. Πίκνι (E. R. Pinckney) και του Κ. Πίκνι (C. Pinckney) με τίτλο “The Cholesterol Controversy”, Sherbourne Press, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, ΗΠΑ, 1973, σελ. 127-131.
42. Κ. Β. Φέλτον (C. V. Felton), κ.α., “Dietary Polyunsaturated Fatty Acids and Composition of Human Aortic Plaques”, Lancet 344:1195, 1994.
43. Κριτσέφσκι, “Medical Counterpoint”, Μάρτιος του 1969.
44. Μ. Μ. Τέτερ (B. B. Teter) κ.α., “Milk Fat Depression in C57B1/6J Mice Consuming Partially Hydrogenated Fat”, Journal of Nutrition 120:818-824, 1990.
Μπάρναρντ (Barnard) κ.α., “Dietary Trans Fatty Acids Modulate Erythrocyte Membrane Fatty Acid Composition and Insulin Binding in Monkeys”, J. of Nutritional Biochemistry 1:190-195, 1990.
45. Τ. Χάνις (Τ. Hanis) κ.α., “Effects of Dietary Trans Fatty Acids on Reproductive Performance of Wistar Rats”, British Journal of Nutrition 61:519-529, 1989.
46. Μ. Κολέτσκο (B. Koletzko) και Τ. Μίλερ (J. Muller), “Cis- and Trans- Isomeric Fatty Acids in Plasma Lipids of Newborn Infants and Their Mothers”, Biology of the Neonate 57:172-178, 1990.
47. Ν. Χόρομπιν (D. Horrobin), “The Regulation of Prostaglandin Biosynthesis by Manipulation of Essential Fatty Acid Metabolism”, Reviews in Pure and Applied Pharmacological Sciences 4:339-383, 1983.
48. Τ. Β. Μαν, “Metabolic Consequences of Dietary Trans Fatty Acids”, Lancet 343:1268-1271, 1994.
49. Λ. Κόλμαγερ (L. Kohlmeier), κ.α., “Stores of Trans Fatty Acids and Breast Cancer Risk”, Am. J. Clin. Nutr. 61:896, A25, 1995.
50. Ρ. Π. Μένσικ (R. P. Mensink) και Μ. Κάταν (M. Katan), “Effect of Dietary Trans Fatty Acids on High-Density and Low-Density Lipoprotein Cholesterol Levels in Healthy Subjects”, N. Eng. J. Med. 323:439-445, 1990.
51. Μ. Ένιγκ (Μ. Enig) κ.α., “Isomeric Trans Fatty Acids in the US Diet”, J. Am. Coll. Nutr. 9:471-486, 1990.
52. Ο. Κ. Γουΐλετ (W. C. Willett) κ.α., “Consumption of Trans-Fatty Acids in Relation to Risk of Coronary Heart Disease Among Women”, Society for Epidemiology Research, Annual Meeting, Ιούνιος του 1992, Απόσπασμα 249.
53. Ο. Κ. Γουΐλετ (W. C. Willett) κ.α., “Intake of Trans Fatty Acids and Risk of Coronary Heart Disease Among Women”, Lancet 341:581-585, 1993.
54. Τ. Τ. Καμπάρα (J. J. Kabara), The Pharmacological Effects of Lipids (εκδ: Τ. Τ. Καμπάρα), The American Oil Chemists’ Society (AOCS), Champaign, IL, USA, 1978, σελ. 1-14.
Λ. Α. Κοέν (L. A. Cohen) κ.α., J. Natl Cancer Inst. 77:43, 1986.
55. Μ. Α. Ουάτκινς (B. A. Watkins) κ.α., “Importance of Vitamin E in Bone Formation and in Chrondocyte Function”, AOCS Proceedings, Purdue University, Λαφαγέτ, IN, ΗΠΑ, 1996.
Μ. Α. Ουάτκινς και Μ. Φ. Σάιφερ (M. F. Seifert), “Food Lipids and Bone Health”, Food Lipids and Health (εκδ: Ρ. Ε. Μακντόναλντ [R. E. McDonald] και Ν. Μ. Μιν [D. B. Min]), Marcel Dekker, Inc., Νέα Υόρκη, NY, σελ. 101.
56. Τ. Φ. Μεντ (J. F. Mead) κ.α., “Lipids: Chemistry, Biochemistry and Nutrition”, Plenum Press, Νέα Υόρκη, 1986.
57. Α. Α. Νάντζι (A. A. Nanji) κ.α., “Gastroenterology” 109(2):547-54, Αύγουστος του 1995.
Γ. Σ. Τσα (Y. S. Cha) και Ν. Σ. Σάτσαν (D. S. Sachan), J. Am. Coll. Nutr. 13(4):338-43, Αύγουστος του 1994.
58. Μ. Λ. Καργκ (M. L. Garg) κ.α., The FASEB Journal 2(4), A852, 1988.
Ρ. Μ. Όλιαρτ Ρος (R. M. Oliart Ros) κ.α., “Meeting Abstracts”, AOCS Proceedings, Σικάγο, Ίλινοϊς, ΗΠΑ, Μάιος του 1998, σελ. 7.
59. Λ. Ν. Λόσον (L. D. Lawson) και Φ. Κουμέροφ, “B-Oxidation of the Coenzyme A Esters of Vaccenic, Elaidic and Petroselaidic Acids by Rat Heart Mitochondria”, Lipids 14:501-503, 1979.
60. Ε. Μ. Κράντον (E. M. Cranton) και Τ. Π. Φράκλτον (J. P. Frackelton), “Free Radical Pathology in Age-Associated Diseases: Treatment with EDTA Chelation, Nutrition and Antioxidants”, Journal of Holistic Medicine, Άνοιξη/Καλοκαίρι του 1984, σελ. 6-37.
61. Χ. Ένγκελμπεργκ (H. Engelberg), “Low Serum Cholesterol and Suicide”, Lancet 339:727-728, 21 Μαρτίου του 1992.
62. Ρ. Μ. Άλφιν-Σλέιτερ (R. B. Alfin-Slater) και Λ. Άφτεργκουντ (L. Aftergood), “Lipids”, Modern Nutrition in Health and Disease (R. S. Goodhart and M. E. Shils, eds), Lea & Febiger, Φιλαδέλφεια, ΗΠΑ, 1980, 6η έκδοση, σελ. 134.
63. Μ. Γκαρ, “A Fresh Look at Dietary Recommendations”, Inform 7(4):432-435, Απρίλιος του 1996.
64. Ομάδα Εργασίας των AIN/ASCN σχετικά με τα Τρανς Λιπαρά, “Position Paper on Trans Fatty Acids”, Am. J. Clin. Nutr. 63:663-670, 1996.
65. Ρ. Μ. Λέμον (R. M. Lemmon), Ν. Κριτσέφσκι κ.α., “The Effect of Delta-7-Cholesterol Feeding on the Cholesterol and Lipoproteins of Rabbit Serum”, Archives of Biochemistry & Biophysics (NY) 51(1):1161-9, Ιούλιος του 1954.
Ν. Κριτσέφσκι κ.α., “Effect of Cholesterol Vehicle in Experimental Atherosclerosis”, Am. J. Physiol. 178:30-32, Ιούλιος-Σεπτέμβριος του 1954.
66. Ρ. Ε. Όλσον (R. E. Olson), “Evolution of Ideas about the Nutritional Value of Dietary Fat: Introduction”, J. Nutr. 128:421S-425S, 1998.
Σχετικά με τις συγγραφείς:
Η Μέρι Τζ. Ένιγκ
είναι διεθνούς ακτινοβολίας ειδικός στον τομέα της βιοχημείας των λιπιδίων. Έχει επιβλέψει πολλές μελέτες στην Αμερική και στο Ισραήλ πάνω στις επιδράσεις των τρανς λιπαρών οξέων και έχει αμφισβητήσει επιτυχώς τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι το ζωικής προέλευσης λίπος μπορεί να προκαλέσει καρκίνο και καρδιακές παθήσεις.
Το ενδιαφέρον που έχει δείξει η επιστημονική κοινότητα και τα ΜΜΕ στις πιθανές επιβλαβείς επιδράσεις των τρανς λιπαρών οξέων έχει επίσης φέρει το έργο της στην επιφάνεια.
Είναι ακόμα διαιτολόγος με άδεια του “Board for Nutrition Specialists”, σύμβουλος ατόμων σε θέματα διατροφής καθώς και επιχειρήσεων, πολιτειακών και ομοσπονδιακών κυβερνήσεων, συνεργάτης πολλών επιστημονικών εκδόσεων, μέλος του Αμερικανικού Κολλεγίου Διατροφής και πρόεδρος της Ένωσης των Διαιτολόγων του Μέριλαντ. Έχει συγγράψει 60 επιστημονικές εργασίες και παρουσιάσεις και έχει δώσει πλήθος διαλέξεων.
Η Δρ. Ένιγκ ασχολείται προς το παρόν με την πειραματική ανάπτυξη μίας συμπληρωματικής θεραπείας για το AIDS χρησιμοποιώντας πλήρως κορεσμένα λιπαρά οξέα μέσης αλυσίδας. Είναι μητέρα τριών υγιέστατων παιδιών που τα έχει μεγαλώσει με παραδοσιακές τροφές όπως βούτυρο, κρέμα γάλακτος, αυγά και κρέας.
Η Σάλι Φάλον
είναι η συγγραφέας του βιβλίου “Διατροφικές παραδόσεις: Το βιβλίο Μαγειρικής, πρόκληση στην πολιτικά ορθή διατροφή και τους Διαιτοπατέρες” (Nourishing Traditions: The Cookbook that Challenges Politically Correct Nutrition and the Diet Dictocrats), μαζί με την Πάτ Κόνολι (Pat Connolly), διευθύντρια του Διαιτολογικού Ιδρύματος Πράις – Πότεντζερ (Price-Pottenger Nutrition Foundation) και την Μέρι Ένιγκ, καθώς και συντάκτρια πλήθους άρθρων σχετικών με την υγεία και την διατροφή.
Είναι αντιπρόεδρος του Διαιτολογικού Ιδρύματος Πράις – Πότεντζερ και αρχισυντάκτρια του δεκαπενθήμερου εντύπου του ιδρύματος. Είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών τα οποία έχει μεγαλώσει με παραδοσιακές τροφές. Μπορείτε να προμηθευτείτε το εκδοτικό της έργο αν επικοινωνήσετε με το Διαιτολογικό Ίδρυμα Πράις -Πότεντζερ στο Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια, Ηνωμένες Πολιτείες.
Πηγή: naturopathyingreece.wordpress.com
Αθώα τα παραδοσιακά ζωικά λίπη: Οι «οδηγίες» ήταν λάθος
